تعزیه از نظر لغوی به معنی همدردی،سوگواری و تسلیت است.ولی به عنوان شکلی از نمایش ریشه در اجتماعات و مراسم شهادت امام حسین(ع) در ایام محرم دارد و در طول تکاملش بازنمایی محاصره و کشتار صحرای کربلا محور اصلی آن بوده و هیچ گاه ماهیت مذهبی اش را از دست نداده است. از آنجا که شیعیان شهادت حسین(ع)را عملی مقدس و رهایی بخش می دانستند اجرای مراسم محرم نوعی تلاش به سوی نجات و رستگاری به حساب می آورنداین مراسم از دیر باز در ایران ،با شکوه و تاثر عظیم برگزار می شد. و جزء مهمی از فرهنگ ایرانی را تشکیل می داد. در عهد سلسله صفوی بار دیگر تشیع مذهب رسمی کشور شناخته می شود از این مراسم برای متحد و یکپارچه کردن کشور به وی‍‍زه در برابر عثمانیهای متجاوز و ازبکها استفاده شد و مورد حمایت و تشویق دربار قرار می گیرد در این مراسم اشخاص ملبس به جامه های رنگارنگ بودند و به طور منظم پیاده روی می کردند ،یا سوار بر اسبها و شترها حرکت می کردند. تصویر زنده شهیدان تکه پاره شده و به خون تپیده و سراز پیکر جدایی را بر ارابه ها می گرداندند. نبردهایی ساختگی را صدها تن از عزاداران ملبس به جامه های همگون و مسلح به تیروکمان و شمشیر و سلاحهای دیگر به طور آهسته بازی می کردنددر استان فارس نیز از دیر زمان این رسم دیرینه برپا بوده است. و در شهرهای مختلف آن از جمله کازرون،جهرم،داراب و…این مراسم به شکلی جذاب برگزار می شود.شهر دوبرجی از توابع شهرستان داراب در اقامه تعزیه سابقه دیرینه ای دارد تا جائی که قدما و گذشتگان اعتقاد دارند اولین تعزیه شهرستان داراب در قلعه قدیمی فورگ به اجرا در آمد. درآن قلعه تاریخی آثار بجای مانده از یک حسینیه قدیمی دیده می شود که بر اثر گذشت زمان مخروبه شده اما در عین حال وجود گودی قتل گاه در وسط محوطه آن حسینیه بیانگر اجرای تعزیه از زمان های بسیار قدیم است که باهمین وجود هنوز آن قطعه مورد توجه و احترام اهالی فورگ و شهر دوبرجی می باشد و برای همه گان قداست پیرمردان ما می گویند هنگامی که مشهدی میرزا لباس قرمز می پوشید و سوار بر اسب در نقش شمر به میدان تعزیه وارد می شد صحنه کربلا در جلو چشمان مردم مجسم می گشت. این مراسم با شکوه هر چه بیشتر همه ساله در ایام ماه محرم و صفر در شهر دوبرجی برپاست و قریب یکصدنفر دست اندر کار این امر مذهبی هستند که همه به عشق و ارادتی که به امام حسین(ع) دارند بدون هیچ چشم داشتی به ایفای نقش می پردازد.
[1]
[2]